Gaming og tid bak ein skjerm er den største fritidsaktiviteten blant ungdom i Norge. Problemet er at voksne er veldig lite tilstede i forhold til tida barna brukar på spela. I tillegg forstår foreldra seg ofte ikkje på spela barna deira spelar.

Dette forteller Sveinung Sødal. Sødal har sjølv skrevet ein rapport angåande datakulturell aktivitet i Agder. Han er også daglig leder for Vågsbygd Lounge, og passande nok også ivrig gamer sjølv.

På loungen får barna vist kva dei er gode på. Om dei får vise dette til voksne, oppstår det veldig fort ein god forbindelse mellom voksen og barn, fortel Sødal

Men, det er jo egentlig bare banning, bråk og spetakkel når de spiller, er det ikkje det?

Spørsmålet kjem frå Sigurd Tveit, som(. Han) er utdanna kateket og er derfor ansvarlig for blant anna konfirmant-undervisning, og annan religiøs undervisning i kyrkja.

Bråk og spetakkel, det kan det være. Banning er derimot noko vi ikkje tolererer. Her har vi reglar, og følger du ikkje reglane, blir du kasta ut.

Tveit forteller at han var ganske skeptisk til dataspilling i starten mens hans eigen son spelte.

I min familie er det nok ingen ting som har blitt krangla så mykje om som gaming. Eg har derimot gått frå å være veldig skeptisk, til å forstå at det finst mykje positivt med det, men det må òg styrast og brukast med sunn fornuft, fortel han.

Rapporten Sødal laga fortel at 92% av gutar og 59% av jenter mellom alderen 9 til 18 spelar ein eller annan form for dataspel.

Eg har hatt med meg skoleklasser inn hit, slik at barna har fått spele med lærarane sine. Rollene snus. Elevane får virkelig vise kva dei kan. Her har vi ein del av ungdomskulturen som alt for sjeldent blir vist.

Regjeringen har sjølv forsket på effektene av dataspel og datakultur. Dei har funnet at datakultur har mange gode effekter.

Du kan vel si at dei siste åra har gaming blitt tatt meir på alvor, mens tidlegare har det blitt sett meir ned på, oppsummerer Sødal.

Hovedforskjellen
Sødal forteller at hovedforskjellen mellom mange andre aktivitetar i forhold til gaming i loungen er den nære kontakten med voksne.

Vi har mulighet til å følge opp barna mykje tettare. Hvis ein for eksempel skulle bli sur og starte å banne, har vi regler her som seier at enten stoppar dei med dette, eller så må han dra herfra.

Dataspel er ein plattform for nærmast uendelige moglegheiter. Har du fysiske begrensningar som sjukdom, skade eller andre ting, kan gaming være ein plattform der du kan oppnå dine villaste drømmer. Dette demonstreres svært fint i filmen Ibelin, som nylig har gått på kino.

Skeptisk

Eivind Ruud er ein av voksenhjelparane som er med som frivillig i Vågsbygd lounge. Han forteller at han har begynt å sjå forandringa blant dei yngre som kjem inn i arbeidslivet.

Jeg har jo fulgt hele datautviklingen siden de stasjonære arbeids datamaskinene kom til det som er nå med stort sett kun bærbare pc-er. På 80-tallet ble man gjerne oppfattet som litt nerdete hvis man drev med gaming, derfor dreiv ikkje eg so mykje med det før ei stund seinare.

Ruud forteller at han har en frykt når det kommer til gaming

Det som er litt skummelt er om man mister helt den tradisjonelle uteleken. Hvis de liksom mister den grovmotorikken som de tilegner deg gjennom fysisk lek utendørs.

Jonathan Jarnes er styremedlem ved Vågsbygd Lounge og er 15 år gammal, og fortel kvifor han har engasjert seg i loungen.

Her er det veldig god kvalitet på utstyret. I tillegg er det jo mykje kjekkere å faktisk ha folka du spelar med i same rommet. Det er veldig fint og sosialt her.

På ein vanlig dag kan det komme opp til 40 barn og unge. Med den fleksible åpningstida frå 14. til 20. åpnar det for at fleire barn kan komme innom loungen til tross for travle skule- og fritidsaktiviteter